سمت نگاه تو اشتباه بود. همیشه به بیرون نگاه می کردی و ریشه هر اتفاقی را در بیرون از خود جستجو می کردی. جستجویی بی حاصل ... حالا در این سه روز
برای اولین بار سمت نگاهت را به درون بازگرداندی ... و دیدی که هر حادثه ای ریشه در درون تو دارد ... و قلبت را پاک کردی ... و ساده تر شدی ... و سادگی
یعنی رهایی ... و همین است که اینجایی و هنوز مشتاقی ... و حالا می شنوی ... صدای خود ابدی ات را که از درونی ترین لایه های وجودت با تو حرف می زند
... صدای مرا ... من جانم و آگاهی ... تو جسمی و ذهن ... و من اصل تو ام، خود متعالی تو، خود لایتناهی تو ... توی بی نهایت ... توی مقدس ...
وقتی فراموشم می کنی ... و فراموش می کنی که این زندگی تنها یک تجربه کوچک در ابدیت توست ... سقوط می کنی ... و همین است که جامعه بشری ...
همه بشر امروز، در سراشیبی سقوط است ... و همین است که ارزش های امروز، همه بی ارزشی است ... و تو تنها وقتی رها می شوی که مرا دوباره پیدا کنی، ...
خود لایتناهی ات را ... اصل ات را ... و همین است که در گم گشتگی این عصر، تو هر چند هم موفق، هنوز در درون، به دنبال چیزی می گردی، هنوز به آرامش نمی رسی، هنوز یک چیزی کم است، ... و آن ... قداست تو ... ابدیت تو ... اصل توست
مثل این است که شب نمناک است.
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من ، لیک، غمی غمناک است
زیبا بود منتظر شما هستم
یاد احسانه افتادم با این خطاب کردنم!!!
ببین من تا حالا به این که گفتی فکر نکرده بودم
یعنی بهش نرسیده بودم
ولی انگار که جواب خیلی از سوالهام بود
اینکه خیلی وقت ها فکر می کنی که گم شدی
فکر می کنی یه چیزی کمه
کلا اینروزها خیلی خوب حرف می زنی
یادت باشه چهارشنبه هم این رو بهت گفتم
چهارشنبه هم جزو این سه روز بود؟
چرا من تو رو تا الان لینک نکردم؟! خجالت نمی کشی؟ که تا حالا اینو به من نگفتی؟!
کلا این روزها حالم گرفته است شاید به خاطر همینه که فکر می کنی ...
این هم از کرامت شماست که من افتخار لینک شدن توی وبلاگتون رو ندارم
در ضمن red و blue خیلی قشنگ بود مگه نه؟