اندوه بزرگی ست

تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی

اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی

 آه از نفس پاک تو و صبح نشابور

از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی

 پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

 ای باد سبک سار مرا بگذر و بگذار

هشدار که آرامش ما را نخراشی

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم

 اندوه بزرگی ست چه باشی، چه نباشی