اشک دل

مرا می شناسی تو ای عشق؟ من از آشنایان احساس آبم و همسایه ام مهربانی است ...

اشک دل

مرا می شناسی تو ای عشق؟ من از آشنایان احساس آبم و همسایه ام مهربانی است ...

مرگ غم

                                                   
وطن لرزید ، بم فرو ریخت...

ارگ بم سالها پایدار ایستاد و اینک فرو ریخت می  فهمم واقعیت تلخی است اما بیاید دیدمان را عوض کنیم

اینگونه بنگریم :

ارگ نه ، مرگ

بم نه ، غم

و حالا ارگ بم نه ، مرگ غم

آری غم مرد

                  مرد

                          مرد...

پس بیایید مراسم کفن و دفنش را آنچنان که در خور یک ایرانی است انجام دهیم و بار دیگر دست در دست هم شادی را از سر بگیریم

زندگی را به بم برگردانیم و نفس را به ارگ

چشم ها را باید شست

                               جور دیگر باید دید

امید

                                                
این چند وقته همه وبلاگ ها شدند غمنامه

آره بم با همه قدمتش ، با همه قداستش و با همه جمعیتش مدفون شد

اما زندگی هنوز که هنوزه جاریه

بیائید لاکهامون رو بشکنیم بیاین بالهامون رو باز کنیم

چند روز پیش ها دوستی می گفت : با شکسته بالی پریدن هنره

خیلی به این جمله فکر کردم ، اما الان با جرات می گم بیاین هنرهامون رو نشون بدیم

...

باور کنیم که بم هنوز هم می تونه نفس بکشه اگه ...

 

پیر ما گفت :

                      در این دشت فراخ

                      با دو تا پای فلج

                      می توان تا به سر کوه رسید

                      اگر انگیزه عشقی اگر آهنگ امیدی باشد

                      نتوان پیش نهی گام اگر

                      عشق و امید نهان گردد و نابود شود

پیر ما گفت :

                      در این دشت فراخ

                      با دو تا دست چلاق

                      اگر انگیزه عشقی،اگر آهنگ امیدی باشد

                      می توان پرده نقاشی را

                      آن چنان ساخت که مردم همه حیرت گیرند

                      با هزاران اما ، نتوان برگ گلی چید اگر

                      عشق و امید نهان گردد و نابود شود

زلزله

                                                     
لبخندها فسرد

پیوندها گسست

آوای لای لای زنان در گلو شکست

گلبرگ آرزوی جوانان بخاک ریخت

جغد فراق بر سر ویرانه ها نشست

از خشم زلزله

پوپک ، شکسته بال به صحرا پرید و رفت

گلبانگ نغمه در رگ نای شبان فسرد

هر کلبه گور شد

عشق و امید مرد

...

بس کودکان که رنگ یتیمی گرفته اند

بس مادران بخاک غریبی نشسته اند

بس شهرها که گور هزاران امید شد

شام سیاه غم بسر شهر خیمه زد

آه غریب غمزدگان شکسته دل

بالا گرفت و هاله ی ابری سپید شد

...

این گفته بر لبان همه بازماندهاست:

کای دست آفتاب!

دیگر مپاش گرد طلا در فضای شهر

ای ماه نقره رنگ !

دیگر مریز نقره به ویرانه های ده

ما را دگر نیاز بخورشید و ماه نیست

دیگر نصیب مردم خاموش این دیار

غیر از شبان تیره و روز سیاه نیست

...

هان ، ای زمین دشت !

ما را تو در فراق عزیزان نشانده ای

ما را تو در بلای غریبی کشانده ای

ما داغدیده ایم

با داغدیدگی همه دلبسته ی توایم

زینجا نمی رویم

این دشت ، خوابگاه جوانان دهکده است

این خاک ، حجله گاه عروسان شهر ماست

ما با خلوص بر همه جا بوسه می زنیم

اینجا مقدس است

این دشت عشق هاست

...اما تو ای زمین

ور خشم می کنی

ویرانه کن عمارت هر قریه را ولی

ما را ز کودکان و عزیزان جدا مکن.

مرا دریاب

امشب که دلم به وسعت آسمون کویر غم داره ! می خوام با تو حرف بزنم.با تو که هستی اما نمی بینمت، با تو که با منی اما من از تو دورم.

 حتما الان تو هم رفتی کویر ، شهر بم ، نه بهتره بگم شهر غم ، یا نه، هنوز هم باید تو رو توی مسجد سهله جستجو کرد یا اینکه نه ، همین جایی توی اتاق من !!!

هر جا هستی گوش کن :

باز هم این دل بی درمان ساده لرزید ، اراده او بم را لرزاند و پس لرزه هایش دل مرا . دلی که سرشار از عشق توست و مدتهاست ترا جستجو می کند.

هنوز غم کودکان رودبار را از یاد نبرده بودم که اندوه کودک نحیف و پاک کویر را بر دلم نشاند، هنوز ماتم مادران شمال التیام نیافته که زخم گشاده تر ساخت و عرصه آزمایشش را گستراند .

 می دانم هر چه او بخواهد همان خواهد شد و می دانم که این عین صلاح است ، اما تو بگو ، منی که تاب نگاه درمانده کودک افریقایی را ندارم چگونه اندوه را در چشم خواهر و برادر هموطن ببینم و دم نزنم . چگونه در بستری گرم بخوابم در حالی که می دانم زیر آسمان همین کشور مسلمانی سر بر سنگ نهاده و چشم بر ستارگانی دوخته که مطمئنا امشب پر فروغ تر خواهند درخشید تا بار خاموشی شهر را بر دوش کشند .

چگونه آب از این حلقوم گداخته ام فرو رود در حالیکه که تشنه است !!! ...

می دانم که صدایم را می شنوی ، می دانم .

می دانم که ناله های شبانه ام را با جان و دل خریداری ، می دانم.

می دانم که نخواهی گذاشت اشک دل این فرشته عاشق به معبودش نرسد ، می دانم .

چرا که تو مولای منی ، صاحب منی ، آقا و سرور منی ، تمام عشقی در یک کلام و تمام آرزویی در یک نگاه

پس خوب به ناله های دلم گوش کن و پیامم را به رب جلیل برسان .

بگو که او رحمان است و رحیم ، پس او را به رحمانیتش سوگند ده که خود صبر دهد و یاریمان کند تا از بوته آزمایش الهی اش سرافرازانه سر علم کنیم .

بگو که او کریم است و غفور ، پس کرامتش را از مردم ساده و بی آلایش و آرام کویر بر نگرداند و ما را نیز مدد دهد تا ذره باشیم در مسیر خدمتش .

او را به ربانیتش قسم ده که آرامش را بر دلهایمان هدیه کند .

...

زبان یاری ام نمی کند .

...

هم قصه نانموده دانی                               هم نامه نانوشته خوانی

...

یا مهدی (روحی فداه) اشک های دلمان را که بر دامان پاکت ریزان است به سر انگشت مهرت برچین و یاریمان کن تا زیر رگبار غم وعصیان تاب ایستادن داشته باشیم و یارای مدد.

آری شریعتی ها در رودبار و بوئین زهرا درخشیدند و ما در ارگ ، اگر تو اراده کنی...

 

مرا دریاب که دل دریایی من بی تو مرداب است .
                                                  

                                 

 

خسته ام

امروز دلم عجیب هوای کوه کرده ، از اول هفته دنبال یه پا بودم تا امروز توچال باشم اما ...

بگذارید صادق باشم . خیلی خستم ! روحم ، جسمم ، فکرم ...

تمام وجودم، تک تک اعضای بدنم به جیر جیر افتادند دیروز یه دوست خوب می گفت:من خودم و گم کردم ! و از من می خواست که براش پیداش کنم . می گفت : فقط تو می تونی پیداش کنی !!!!!

اون لحظه دلم می خواست بهش بگم که وضعیت خودم بدتره ! اما ...

تا حالا هر وقت حس کردم خسته ام به روی خودم نیاوردم و خودم و زدم به بی خیالی و با خودم گفتم که جرات خستگی ندارم اما الان فقط کوه می خوام می خوام برم پیش خودش داد بزنم ، دعا کنم ...

از این پائین که ...

هر سال ایام کریسمس میرفتم کلیسا اما دو ساله که ...

من ، یه فرشته عاشق مثبت اندیش، دارم چی کار می کنم ؟؟؟

 تا کجا باید ادامه بدم ؟؟؟

نمی دونم...

 ...

 

خالـیه سفـره  زمیـن دسـت سخـاوت تـو کـو  ؟

زخمی شانه های عشق مرهم رحمت تو کو ؟

سنگیــن پلـک لحظـه ها نبض زمین نمی زنه

قلب قناری های عشق بی تو یقین نمی زنه

من از عبـور جمعـه هـا از بـوی تنهـایی پـرم !

زیر سفال سقف شهر ثانیه ها را می شمرم

کجا تو ماندگـار شدی که روز ما سیـاه شـده

دست دعـای من دیگـه از آسمون جدا شـده

 

یک شب می آیی از سفر باغ پربرگ و بر می شه

ستاره های شیشه ای می شکنه وسحرمی شه

 

مـزرعـه شـرقـی مـونـو هـجـومـی از ملــخ زده

شعله خورشیدی بزن تو قلب هایی که یخ زده

اسب بهار و زین بکن تا باغچه مون جون بگیره

روی غبــار جــاده هـا شـرشـر بــارون بـگـیـره

                                                


شعرم آهنگ تو دارد



من به غیر از تو نخواهم ، چه بدانی چه ندانی

از درت روی نــتـابـم ، چه بـخـوانی چـه بـرانـی

دل من میـل تـو دارد ، چه بجـویـی چه نجویـی

دیده ام جـای تو باشد ، چه بمـانی چه نمـانی

من که بیمار تو هستم،چه بپرسی چه نپرسی

جــان به راه تو سپــارم ، چه بـدانی چه نـدانی

ایستـــادم به ارادت ، چـه بــود گر بنشـیـنـی ؟

بوسه یی بر لب عاشق،چه شود گر بنشانی ؟

می توانـی به هــمه عمــر دلــــم را بفـریبــی

ور  بـکـوشـی ز دل مـن بـگــریزی ،  نـتـوانــی

دل من سـوی تـو آیــد ، بــزنــی یـا بـپـذیـــری

بـوسـه ات جـان بفــزاید ، بدهـی یا بستــانی

جانی از بهر تو دارم، چه بخواهی چه نخواهی

شعرم آهنگ تو دارد ، چه بخوانی چه نخوانی

( مهدی سهیلی )