کاشکی

یه زمانی هر کی می گفت آدرس وبلاگت رو بده می گفتم بگرد خودت پیداش کن

به هیچکسی آدرس اینجا رو نمی دادم

یادمه غیر از خودم و وحید همه خواننده هام غریبه بودن

همیشه برای خودم هم سووال بود که چرا آدرس وبلاگم رو به دیگران نمی دم

اما الان یه جواب قانع کننده براش دارم

واقعاً کاشکی الانم هیچکی نمی شناختم

اونوقت خیلی راحتر می نوشتم

نیاز به هیچ گونه سانسوری هم نبود

هرچی دلم می خواست می نوشتم

بدون...

خیلی سخته

 

خیلی سخته وقتی از یک جمع جا بمونی

خیلی سخته دلت بخواهد بروی یه جایی ولی نتونی

خیلی سخته وقتی می تونی اراده کنی یه کار رو انجام بدی ولی نشه این اراده رو بکنی

آره

حق با تو اه

سعادت می خواهد که من ندارم

بازم چشم

بیا به یکی که بخندی همین می شه دیگه

دست بردار نیست

این هم ده تای اول اون لیسته فقط به خاطر تو (D:) 

1ـ کمک به دیگران (احسان و نیکی با روش عالمانه با نیت قرب الهی)

2ـ نماز خواندن (یواشکی اون هم نصفه شبا)

3ـ کوهنوردی و پیاده روی

4ـ تار ( نواختن یا شنیدن دو تاش حال می ده)

5ـ خوردن ماکارانی و سیب

6ـ مولانا و حافط و سهراب

7ـ بازی کردن با بچه کوچولوها

8ـ رانندگی در جاده (با سرعت)

9ـ آهنگ شجریان و ناظری (با صدای بلند)

10ـ بستکبال و دوچرخه سواری

شانس اوردی کپی لیسته همراه بود وگرنه عمراً نمی نوشتم

پاسخ به دعوت مریم گله

 

یادمه جلسه دوم یا سوم کلاس مدیریت خویشتن بود که استاد خواست همه یک برگه  A ₅بزارن جلو شون، بعد گفت: تا اونجایی که می تونید کارها و مواردی که شادتون می کند رو روی اون برگه ها بنویسید، همینطور که قلم رو برداشتم دیدم دو طرف کاغذ سیاه شده از خوشی هام، سی مورد نوشته بودم بازم یک عالمه دیگه مونده بود و من دیگه کاغذ نداشتم یادم می یاد بچه ها گله می کردند که چیزی به یادشون نمی یاد یا کار سختی یه و من از این حرفشون تعجب می کردم!

می دونید آخرش به چه نتیجه ای رسیدم

به این نتیجه رسیدم که من با کوچکترین چیزها هم شاد می شم

مثل همین نوشتن توی اینجا

چقدر لذت بخش اه

مگه نه؟

ای امان

در یک اتفاق نادر آی دی یاهوم به سرقت رفت

دوستان عزیزم لطفا با آدرس زیر add ام کنید

[e-mail]