غمت در نهان خانه دل نشیند...

انگار مدتی است که احساس می کنم,خاکستری تر از دو سه سال گذشته ام

احساس می کنم که کمی دیر است,دیگر نمی توانم,هر وقت خواستم در بیست سالگی متولد شوم ؛ انگار فرصتی برای حادثه,از دست رفته است؛ از ما گذشته است که کاری کنیم,کاری که دیگران نتوانند.

فرصت برای حرف زیاد است,اما,اما اگر گریسته باشی... آه...

مردن چقدر حوصله می خواهد,بی آنکه در سراسر عمرت یک روز,یک نفس,بی حس مرگ زیسته باشی!

انگار این سالها که می گذرد,چندان که لازم است ,دیوانه نیستم؛احساس می کنم که پس از مرگ,عاقبت یک روز ,دیوانه می شوم!

شاید برای حادثه باید گاهی عجیب تر از این باشم؛با این همه تفاوت,احساس می کنم که کمی بی تفاوتی بد نیست,حس می کنم که انگار نامم کمی کج است و نام خانوادگی, نیز از این هوای سربی, خسته است.

امضای تازه ی من دیگر امضای روزهای دبستان نیست. ای کاش , آن نام را دوباره پیدا کنم , ای کاش آن کوچه را ببینم ؛ آنجا که ناگهان یک روز نام کوچکم از دستم افتاد و لابه لای خاطره ها گم شد  ؛ آنجا که یک کودک غریبه با چشمهای کودکی من نشسته است ؛

از دور لبخند او چقدر شبیه من است !

آه ! ای شباهت دور ! ای چشمهای مغرور ! این روزها که جرات دیوانگی کم است , بگذار باز هم به تو برگردم !

بگذار دست کم گاهی , تو را به خواب ببینم ! بگذار در خیال تو باشم !

بگذار...

        بگذریم !

این روزها , خیلی برای گریه

                                       دلم تنگ است !