امید

« آن زمان که روزهای تو ره بدانجا نمی برند که باید

 وقتی که حجاب ابرهای انبوه آسمان را می دارد

و راه که بر آن گام نهاده ای دشوار می گردد و ناهموار

باری صبور باش

و چون آنکه بر آن می کوشی بر نمی دهد

هنگامی که گرفتگی پیشانی بر گشادگی لب فزونی میابد

و آن لحظه که می پنداری همه چیز فرو می پاشد صبور باش

باری صبور باش

نومیدی اگر گاه به دل نشنید چه باک ، دست از طلب نباید داشت که خورشید همواره در آسمان است و پیوسته در جایی می درخشد

دست فراز آر ، به جان بکوش ، پرده های ابر بدر و پیوسته بخاطر نگه دار

هر روز به تمانی فرصتی دیگر است

تنها بردباری پیشه کن به اطمینان که بخت همواره بار تو خواهد بود »