بهار

خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود

هر کسی گمشده ای دارد ،

و خدا گمشده ای داشت.

هر کسی دو تا است، و خدا یکی بود.

هر کسی بدانگونه که "احساسش" می کنند ، هست.

"و در آغاز هیچ نبود ،

کلمه بود ،

و آن کلمه خدا بود."

خدا آفریدگار بود

و چگونه می توانست نیافریند؟

و خدا آفریدگار بود

و دوست داشت بیافریند :

زمین را گسترد

و دریا را از اشکهایی که در تنهایی ریخته بود پر کرد

و کوه های اندوهش را-

که در یگانگی دردمندش ، بر دلش توده گشته بود-

بر پشت زمین نهاد؛

و آرزوهای سبزش را در دل دانه ها نهاد،

و رنگ نوازش های مهربانش را به ابر ها بخشید،

اما....

آفریده هایش او را نمی توانستند دید ، نمی توانستند فهمید می پرستیدندش ، اما نمی شناختندش

و خدا چشم براه "آشنا" بود.

هیچکس او را نمی شناخت ، هیچکس با او" انس" نمی توانست بست

     "انسان " را آفرید !

و این ، نخستین بهار خلقت بود.

یکی از بهترین نوشته های دکتر علی شریعتی